Τα βλέπω στη βιβλιοθήκη. Καιρό είχα να τα προσέξω. Ήσυχα, ακούνητα, σχεδόν δεν τα ενδιαφέρω. Σχεδόν δε με κοιτάζουν. Σχεδόν κάνουν πως δεν υπάρχω. Τα περισσότερα ανέγγιχτα, αδιάβαστα. Ούτε σελίδες φθαρμένες από τις αναγνώσεις, ούτε ξεχασμένοι σελιδοδείκτες. Κάνουν παρέα στον Ελύτη μου, όταν δε βρίσκεται κάτω από το κρεβάτι μου. Δεν το βάζω συχνά στη βιβλιοθήκη. Ντρέπομαι.
Πώς να σταθούν όλες οι ντροπές μου δίπλα του; Με ποια αξίωση να ακουμπήσουν στο ίδιο ράφι με αυτόν οι λάθος επιλογές μου;
«Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιον Αθηνών, τμήμα Νομικής».
Τόσα λάθη σε έναν μόνο τίτλο.
Ειρωνεία.
Οξύμωρα σχήματα χαράζουν τη βιβλιοθήκη μου.
Φθηνό υλικό, φθηνό περιεχόμενο. Δεν αντέχει και πολλά- πολλά, έτσι κι αλλιώς. Για «μέχρι εκεί» την προόριζα. Για «μέχρι το τίποτα»!
Απο το ΙΚΕΑ να φανταστω η βιβλιοθήκη.. δεν το λεω γελώντας, μονο μια τετοια θα αρμοζε στο συγκεκριμενο τιποτα., για τον Ελυτη σου και για τα δικα σου βιβλια, θα σου παρω μια Chesterfield's..
ΑπάντησηΔιαγραφήσαφώς και ΙΚΕΑ :P
ΑπάντησηΔιαγραφή