Εκτελεσμένος μέλλοντας.

Θα βάλω τα γυαλιά μου. Θα είμαι όμορφη. Θα βγάλω τα γυαλιά μου για λίγο. Θα κοιτάξω τριγύρω. Τίποτε δε θα  κουνιέται. Όλα στη θέση τους. Όλα έτοιμα να αγκαλιάσουν τον όλεθρό μου. Τα γυαλιά ξανά στη θέση τους. Θα έρθεις. Θα μου πιάσεις το χέρι. Θα με σηκώσεις από τη θέση μου. Θα φοράω συνεχώς τα γυαλιά. Θα κρύβουν, όσα δε χωράνε πίσω από το δάχτυλό μου. Θα με κοιτάξεις. Θα με λυτρώσεις απ’ όσα νόμιζα πως με σκότωναν. Θα σε ερωτεύομαι με κάθε στάλα βροχής, που θα πέφτει πάνω στη μύτη σου. Θα σε κάνω να μου μιλάς ακατάπαυστα. Θα σε κάνω να μου μιλάς δυνατά. Να μην ακούω την παράνοιά μου. Να ακούω μόνο τη δική σου. Θα κουνάς τα χέρια σου συνεχώς. Θα χορεύουν τα χέρια σου στον αέρα. Θα γίνουν φιγούρες θεατρικές. Θα κλείσουν την αυλαία πάνω στα δικά μου. Θα τα αφήσω να κουρνιάσουν μες στις χούφτες σου. Θα βγάλουν ρίζες. Θα γίνουν σχοινιά. Θα με δέσουν. Θα με δέσεις. Θα πονάω. Θα σωπάσω. Θα ευτυχήσω. Θα με βρω μέσα στις λέξεις σου. Θα με χάσω μέσα στα «θα» σου. Θα βγάλω τα γυαλιά μου. Δε θα φοβάμαι, πια. Δε θα έχω τίποτε άλλο να σου κρύψω, πια. Θα στα έχω κρύψει όλα, πια. Μέχρι και το φως. Θα μου χαρίσεις έναν ωκεανό. Θα πνιγώ μέσα του. Θα είναι η πιο απαίσια ημέρα του κόσμου. Θα την κάνεις την πιο όμορφη του παράλληλου σύμπαντος. Θα την ονομάσουμε Κυριακή. Και θα είναι δική μου!