Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

...αντέχεις;



Για πρώτη φορά αμαχητί στην ήττα μου μέσα θα πέσω, με τα μούτρα λασπωμένα να κρύβονται πίσω απ’ τα χέρια μου δε θα αφήσω κανέναν να με πλύνει. Από ντροπή θα μείνω μέσα στο βούρκο, μέχρι να μην ξεχωρίζω από αυτόν, ντροπή όχι επειδή ηττήθηκα, αλλά επειδή δεν προσπάθησα να νικήσω, σε μια μάχη που ποτέ δε θέλησα να προκαλέσω. Σκούριασαν τα όπλα μου, γεμάτα σκόνη και μουχλιασμένους κόκκους ελπίδας στοιβάχθηκαν στις αποθήκες της ανεπιθύμητης μνήμης ,που τα κλειδιά της πέταξα για να μη μπορώ να μπαίνω πια.

Και τώρα ,που την αδυναμία μου να επιστρέφω εκεί που δεν πρέπει δεν κατάφερα να μετριάσω, γεμάτη λύσσα τρέχω πάνω στην πόρτα και χτυπάω δυνατά, με χέρια και πόδια για να κατορθώσω να τη σπάσω και να μπω σ’ αυτόν τον εφήμερο παράδεισο των ανεπιθύμητων αναμνήσεων, να ξετυλίξω στα κλεφτά όποια βρω μπροστά μου και γρήγορα να τη βάλω πάλι στη θέση της, πριν προλάβει να αναδυθεί η αγχωτική της μυρωδιά. Και η πόρτα, δυστυχώς, ανοίγει ξανά και μπαίνω μέσα τρεχάμενη, σαν εξαρτημένη από την οσμή της ‘κάποτε ευτυχίας’ για να φθάσω όσο πιο γρήγορα στο ‘ναρκωτικό’ μου. Και αφού πάρω τη γεύση του, κουλουριάζομαι μες στο σκοτάδι κ’ ενώ φοβάμαι που βρίσκομαι εκεί, δε λέω να φύγω.. Μένω και μετανιώνω ,για άλλη μια φορά, που άφησα την ευτυχία να φθάσει στο παρελθοντικό ‘κάποτε’ και που ξανά άφησα τον εαυτό μου να μετανιώσει.

Στα τυφλά ψάχνω με το χέρι μου την πανοπλία τριγύρω και τρέμω μήπως χώθηκε κάτω απ’ τα κουτιά της μνήμης γιατί δεν τη βρίσκω πουθενά. Τότε θυμάμαι πως την έβγαλα πριν μπω ,για μη χαλάσει η γυαλάδα της απ’ την τόση σκόνη, και ανακουφίζομαι. Σηκώνομαι προσεκτικά και ,αφού υπόσχομαι για εκατομμυριοστή φόρα με αποφασιστικότητα όμοια με τις προηγούμενες, πως δε θα ξαναμπώ, κλείνω την πόρτα, φοράω την ατσαλένια και αγρατζούνιστη πανοπλία μου και βγαίνω ξανά στο δρόμο με τον πολύ κόσμο ,ο οποίος για άλλη μια φορά θα επαινέσει τον ‘ατσαλένιο’ και ‘αγρατζούνιστο’ δυναμισμό μου.

Περπατάω, περπατάω, προσπερνάω βιτρίνες και φώτα, κι ενώ χαμογελάω αναίτια και ταξιδεύω με το βλέμμα μου σε γαλάζιες, ξεθωριασμένες εικόνες, πέφτω ξανά στο βούρκο που ήμουν και πριν και τραντάζομαι. Δεν τρομάζω απ’ το πέσιμο, η λάσπη ,βλέπεις, δε φεύγει με μια απλή βόλτα.. Η κλωστή του ονείρου ,όσο κι αν προσπαθούμε, δε χωράει απ’ την βελονότρυπα, αλλά ακόμη κι αν χωρέσει είναι τόσο εύκολο να σπάσει.. Κι αν σπάσει; Ποιος αντέχει να κρατηθεί απ’ ό, τι απομείνει;

10 σχόλια:

  1. But it's not the fall that hurts,it's when you hit the ground...Δυστυχώς πάντα το "πιο κάτω" πονάει... :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. το 'πιο κατω' ποναει,αλλα ο φοβος πως ισως μπορουσες να ανεβεις και δεν το εκανες ποναει ακομη πιο πολυ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πανοπλίες και όπλα...
    άχρηστα...
    τι να τα κάνεις όταν όλα κρέμονται από μια κλωστη;
    αχρείαστα
    γι αυτο είναι και αγρατζούνιστα...
    καλημέρα

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. αχρηστα αλλα οχι αχρειαστα...εαν φθασουμε στο σημειο να μας ειναι αχρειαστα,θα εχουμε κατακτησει το πιο δυσκολο,τον εαυτο μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καμια φορα η ηττα, ειναι η μεγαλυτερη νικη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ειναι; ή εμεις θελουμε να το βλεπουμε ετσι για να ποναει λιγοτερο...;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εξαρταται απο πια οπτικη γωνια την βλεπεις...νικη μπορει να ειναι και η συλογη μιας επιπλεον εμπειριας!
    Οι σοφοι ανθρωποι εχουν διαγραψει την λεξη ηττα απο το λεξιλογιο τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. σιγουρα η εμπειρια ειναι σημαντικοτερη απο καθε νικη..ξερεις, σαν το ταξιδι προς την Ιθακη, ακόμη κι αν η Ιθακη αποδειχθει ροζ τσιχλοφουσκα που σπαει στα μουτρα σου τη στιγμη που την ειχες κανει τεραστια,η γευση που μενει στη γλωσσα μετριαζει τον πονο ή ισως και να τον καλυπτει..
    απλως,αναμεσα στις τοσες ηττες(εγω ετσι τις λεω ,γιατι το δρομο της σοφιας τον γνωριζουν ελαχιστοι και ποτε δε θα υπαρξω ενας απ'αυτους)ζητας και μια νικη,εστω και μικρη,ετσι,για να πεις πως το εζησες κ αυτο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ασ'την Ιθακη για τον Οδυσσεα, εσυ να προσεχεις τους "μνηστηρες" και τον εαυτο σου για εναν αξιοτερο εχθρο.. :P
    Κατι βαθια μεσα μου φωναζει πως εχεις ζησει μεγαλες Νικες...και θα ζησεις ακομη μεγαλυτερες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή