"η ικανοποίηση δεν έρχεται να μας βρει από μόνη της,εμείς την ανακαλύπτουμε" μου είπε ΜΙΑ 'σοφός'...

Με τα μάτια χαμηλωμένα και την αυτοπεποίθηση ως αγνώστου σημασίας λέξη θα το καταπιώ και αυτό. Άλλη μια ήττα, τώρα που είχα αρχίσει να συνηθίζω στις μικρές νίκες, τώρα που δάγκωσα τα χείλη και είπα «πάμε μπροστά»,έπεσα πάλι σε τοίχο και έσπασα τα μούτρα μου. Θα το καταπιώ και αυτό… Έχω μάθει να φυλάω αψεγάδιαστη την πολύχρωμη μάσκα μου, έτσι, πάλι κανείς δε θα καταλάβει τίποτα. Θα λέω χαμογελαστή τα νέα μου, θα απλώνω με περίσσεια ευγένεια το χέρι σε κάθε καινούριο «φίλο» που θα μου γνωρίζουν, θα στέλνω αστεία μηνύματα, θα ανοίγω κάθε πρωί το παράθυρο για να μπαίνει ο ήλιος, θα ποτίζω τις καινούριες γλάστρες που πήρε η μαμά μου για το μπαλκόνι μας, θα δίνω στον αδερφό μου δασκαλίστικες συμβουλές που οδηγούν σε μια δήθεν ευτυχία, θα σχεδιάζω με απέραντη ανυπομονησία το ταξίδι στη Θεσσαλονίκη, θα βγαίνω κάθε βράδυ και θα χαμογελάω με το πιο αστραφτερό μου χαμόγελο στις φωτογραφικές μηχανές που θα με κοιτούν…Θα το καταπιώ και αυτό… και ας είναι σα γουλιά νερού που ‘κάθισε’ στο λαιμό μου την ώρα που είχα αρχίσει να δροσίζομαι…Θα το καταπιώ κ αυτό… Θα κλείσω τα μάτια σφιχτά ,σαν παιδάκι που φοβάται μη μπει σαμπουάν στα μάτια του, και φωνάζοντας δυνατά «άμπρα-κατάμπρα» θα ξεχάσω τα πάντα πετώντας με τη μαγική μου σκούπα στη Χώρα των θαυμάτων. Δε μου μένει και τίποτε άλλο να κάνω αφού και η υπομονή μου μετατράπηκε σε παγωμάρα και μούδιασμα.

Ίσως ,ή μάλλον, σίγουρα, είναι άλλη μια απόδειξη της στιγμιαίας εκείνης επιπολαιότητας και του λάθος αριθμού δίπλα στο λάθος κουτάκι.

Ίσως κάποια λάθη πρέπει να μας ‘τσιμπήσουν’ για να ψάξουμε μόνοι να βρούμε το κεντρί…








κ όμως,δεν ξέρω εάν κάποτε θα καταφέρω να το καταπιώ...