μηδέν στα γκάζια....

Αδράνεια… πλήρης, γειωτική, κολασμένη, απόλυτη αδράνεια, αδράνεια του τίποτα και του καθόλου, αδράνεια του ‘‘αρκούμαι στο ‘υπό του μηδενός ‘ και δε γουστάρω τίποτα και κανέναν να με ταρακουνήσει από ‘κει’’. Ζω στο δικό μου λήθαργο, όπου τα πάντα κινούνται αιώνια τριγύρω από το «ΔΕΝ», άρα δεν κινούνται. Και όταν φθάνεις να ξύνεις τον πάτο του ξερού πηγαδιού μέχρι να ματώσουν τα νύχια σου, με την ελπίδα να βρεις νερό ,έστω και λασπωμένο, όταν ξεφουσκώνουν σαν τα ξεχασμένα μπαλόνια του χθεσινού πάρτι όσα παραμύθια είχες χτίσει νομίζοντας πως είναι οι υπέρτατες αλήθειες, όταν απ’ τη μέση του κύκλου ξαφνικά βρίσκεσαι στον πάγκο των αναπληρωματικών, όταν χάνεις τη δύναμη να φοράς την καθημερινή μάσκα ευτυχίας και αδιαφορείς για όλα αυτά τα διακριτικά αδιάκριτα «γιατί;» και τα «πώς;», όταν το αύριο που κάποτε διεκδικούσες με όλη σου τη στεντόρεια φωνή πλέον δε σε νοιάζει καν τι χρώμα θα έχει, απλώς παίρνεις τη μεγάλη απόφαση, ή να κινήσεις το πούλι σου στο τετράγωνο της αφετηρίας ή να επισπεύσεις τη λήξη. Και τα δύο πονάνε, το πρώτο πολύ, το δεύτερο περισσότερο. Αλλά δεν έχει χώρο για πολλές σκέψεις όταν τίποτα δε σφίγγεις πια στο χέρι σου παρά μόνο χαρακιές και όταν όλες οι εναπομείνασες ελπίδες βρήκαν την έξοδο στις τρύπιες τσέπες ,που από πείσμα δε θέλησες ποτέ να ράψεις… Και τι μπορείς να κάνεις τότε; προσευχές, σταυρούς, δεήσεις, φανουρόπιτες ή να στέκεσαι σιωπώντας και παρακολουθώντας προσηλωμένος το επόμενο επεισόδιο( εάν ‘παιχτεί’ ποτέ).Και τι μπορείς να κάνεις δηλαδή;Ένα τίποτα με μανδύα σημασίας…