Να ερωτευτώ. Εσένα που υπάρχεις αλλά δε με έχεις βρει ακόμη.
Τώρα κάπου τριγυρνάς και εγώ το αγνοώ. Εγώ σε αγνοώ. Εσύ με αγνοείς.
Αλήθεια έχεις γεννηθεί; Έχεις ήδη υπάρξει;
Τα χέρια σου, τους ώμους σου καθώς θα παίρνουν άλλο σχήμα όταν θα με αγκαλιάζεις. Πιο εύκαμπτοι, πιο μαλακοί, πιο ευάλωτοι, πιο κοντά ο ένας στον άλλο.
Το σχήμα σου, το περίγραμμα που θα σε εσωκλείει. Και θα σε ορίζει. Και θα σε περιορίζει, όπως κάθε σύνορο.
Τη λαγνεία σου. Τον ήχο της κρυφής επιθυμίας. Τον ήχο που κάνει ο έρωτάς σου. Κι ας είναι θόρυβος. Μπορεί και ψίθυρος. Θα το αντέξω.
Να ερωτευτώ τα μάτια σου. Που θα τα κοιτάζω εξερευνώντας τον πλανήτη τους και θα χάνομαι σε όλα εκείνα που δε θα ξέρω, σε εκείνα που θα με τυραννούν και πεποιθήσει δε θα μάθω ποτέ. Τα μάτια σου. Δύο στο σύνολο. Και όμως, με υπόσταση ενός. Προορισμένα να κοιτούν και τα δύο αιώνια την ίδια εικόνα.
Και να ταυτίζονται, εάν θέλουν να επιζήσουν.
Να ερωτευτώ.
Μια αλήθεια. Ή και όχι.
Στ’ αλήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου