Έχω ένα σχέδιο (Cover) - Βεατρίκη Ψυχάρη

Όνειρο: ένα

Ελεύθερη...
Με πόδια σφιχτά στο πάτωμα καρφωμένα, με μαλλιά να μπλέκονται και να κρύβουν τα μάτια, με ένα δίχτυ να ρουφάει τους θορύβους, με ένα τρέμουλο να τραβάει γραμμή και ανορθόδοξα οι τεθλασμένες να γίνονται ευθείες.
Πόρτα κλειδωμένη,
παράθυρο σφραγισμένο,
τετραγωνικά μέτρα: πέντε.
Όνειρο: ένα.

Η αλήθεια μου

Θα μπορούσα να γράψω τα πιο όμορφα λόγια για σένα.
Θα μπορούσα να τραγουδάω από το πρωί έως το βράδυ τα κατορθώματά σου.
Θα μπορούσα να γράψω ποιήματα, σελίδες ολόκληρες, μυθιστορήματα και νουβέλες για τα δυο σου χέρια μόνο.
Σε έμαθα πια.
Μετά από 20 χρόνια ταυτόσημης ζωής και 9 μήνες «συγκατοίκησης», σε έμαθα.
Πότε γελάς, πότε κλαις, πότε ελπίζεις, πότε φοβάσαι.
Σε έμαθα πια.
Ακόμη και τον αναστεναγμό σου έμαθα να υπομένω.
Έμαθα και να τον μιμούμαι. Ολόιδια τον κάνω. Αλήθεια.
Έμαθα. Με έμαθες. Με μαθαίνεις.
Κάθε μέρα.
Ακόμη και η σιωπή σου κουβαλάει εμπειρία.
Και τα χέρια σου.
Ναι, τα χέρια σου!
Πόση ζεστασιά, πόση ελπίδα, πόση ανοχή μπορούν να κρύβουν δύο χέρια ;
Όλα τα «μπορώ» του κόσμου, κρύβονται στα χέρια σου.
Γιατί, όταν με κλείνεις σ’ αυτά, εγώ, τότε μόνο, μπορώ τα πάντα.
Τα κρατώ και χτυπώ δυνατά τα μάγια και λύνονται.
Ηρωίδα μου.
Κι όχι υποκοριστικά για εσένα.
Εσένα δε σου πρέπει τίποτε μικρότερο από το τεράστιο.
Όχι υποκοριστικά σε σένα.
Εσύ στέκεσαι ψηλότερα από κάθε αξία και της δίνεις νόημα.
Εσύ είσαι η αξία και μου δείχνεις το νόημα.
Η Ηρωίδα μου.
Με καρφιά καρφωμένα στα χέρια και μαχαίρια να γδέρνουν την πλάτη, δε φοβήθηκες να φτάσεις μέχρι εκεί που πάει η καρδιά.
Η Ηρωίδα μου.
Με παντόφλες σχισμένες και ελπίδες- απάτες, ξεμπρόστιασες όλες τις ντροπές του κόσμου.
Δύο «μ» και δύο «α»...
Βαλ’ τα στη σειρά και η πιο όμορφη λέξη του κόσμου θα γεννηθεί.
Δύο «μ» και δύο «α»...
Τα έβαλες στη σειρά και γέννησες, όσα χωράει ο κόσμος!

Επιτάφιος διαδρομή

Το «δεν» μπροστά από το «είμαι» μου. Ακολουθία μεγάλου ερωτηματικού.
Πρωτοστάτης η προσωπική αντωνυμία.
Παρέλαση σημαδοφόρων. Παρέλαση σπασμένων αρτιοτήτων.
Παράλυση.
Βαρδήν, μαρς!
Βήμα κουτσό. Θέσει κι όχι φύσει.
Σημαία ψηλά, παρακαλώ.
Κοντάρι σπασμένο.
Σημαία ψηλά, παρακαλώ.
Πορεία τεθλασμένη. Στροφή και αναστροφή.
Αφετηρία. Τερματισμός: χιλιοστό ένα.

Τοποθετώντας εαυτόν

Τα απλά. 

Αυτά φοβάμαι. Στα σύνθετα χάνομαι, σχεδόν αυτό- ξεχνιέμαι κι έτσι με ξεχνάω. Έτσι, δε μ’ έχω πεποιθήσει και έχω άλλοθι. Κατηγορώ τις περιστάσεις και μου είναι αρκετό. 

«Η στιγμή της πλαστής ανυπαρξίας» 

- Νικήτρια μπροστά στις στιγμές της πλαστής ύπαρξης-

Ύπαρξη, ως έννοια οριζόμενη από γραμμές λεξικού.

Και μόνο.

Τα απλά. Ως σώματα που διαλύουν με το άφιλτρο εγώ τους το δικό μου.

Αυτά τα ασυναίρετα ρήματα· 

εκείνα τα επιρρήματα, τα ποσοτικά·

οι λέξεις που κουβαλούν νοήματα μη μετρήσιμα, ας πούμε «ουρανός»·

κάτι αντωνυμίες προσωπικές και κάτι άλλες, σχεδόν υπαρξιακές·

οι αποστάσεις του ενός βήματος ·

οι διαδρομές που πήραν υπόσταση διαδρόμου ·

οι παύλες που μοιάζουν με τελείες ·

οι τελείες.