Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

ύστατο " σ'αγαπώ"..



Ένας χρόνος..πέρασε ένας χρόνος και εμένα μου φαίνεται λες και είναι κάτι απίστευτα μακρινό…έχω να σε δω έναν ολόκληρο χρόνο, λοιπόν, και η ανάγκη μου να τυλίξεις τα χέρια σου γύρω απ’ τα δικά μου γδέρνει την αντοχή μου κάθε μέρα και περισσότερο. Που και που αγγίζει τα όρια του παραλόγου, αφού είναι αδύνατον να νοσταλγώ κάτι που ποτέ δεν ένιωσα, που ποτέ δεν κατάφερα να κερδίσω και στη συνέχεια έχοντας ύφος μικρού παιδιού ,που έβαλε λαθραία το δάχτυλο μέσα στη μαρμελάδα, να κλειστώ στο δωμάτιό μου προκειμένου να χαρώ μόνη μου το κατόρθωμά μου.. κατόρθωμα όχι απ’ αυτά που πανηγυρίζονται με ‘σημαίες και με ταμπούρλα’ αλλά από εκείνα που κάνουν τα ‘ταμπούρλα’ της καρδιάς να παίζουν μερόνυχτα ολόκληρα και που τεντώνουν το κάτω χείλος κάνοντάς το να φτάνει μέχρι τα αυτιά και ίσως λίγο παρά πέρα.. Ε λοιπόν, αυτήν την τρέλα ποτέ δεν σε κατάφερα να μου τη χαρίσεις. Και όσο το σκέφτομαι, διαπιστώνω πόσο άδικο είναι να φθάσω στο τέλος της ζωής μου και να μη μετράω ούτε μία χαρακιά στην παλάμη μου απ’ το δικό σου χέρι..
Όχι, δε νομίζω πως είμαι ακόμη ερωτευμένη μαζί σου, αυτό το στάδιο το έχω ξεπεράσει από καιρό, με πόνεσε βέβαια το σβήσιμο της φλόγας, γιατί ,ακόμη κι αν δεν έριχνες λάδι για να φουντώνει, εμένα με κρατούσε ζωντανή, αλλά το έχω ξεπεράσει. Και σου ορκίζομαι, δεν το ήθελα, μόνο του ‘έγινε’, χωρίς προσπάθεια, χωρίς πείσμα..Απλώς μια μέρα ξύπνησα και ,όταν έφερα την εικόνα σου στο μυαλό μου, δε γέμισα ένα μπαούλο αναστεναγμούς..
Δε θα σου πω πως δε μου λείπεις ,γιατί αυτό θα είναι ένα τεράστιο και καθόλου μεγαλοπρεπές ψέμα.. Μου λείπεις απίστευτα πολύ, εσύ, η παρουσία σου, οι χαζές συμβουλές σου, ο αυτοσαρκασμός σου, τα πειράγματά σου, οι γεμάτες υπονοούμενα ματιές σου, το περίεργο και χοντροκομμένο στυλό σου, ο απαίσιος τρόπος με τον οποίο συνδυάζεις τα ρούχα, τα πάντα.. και κυρίως αυτή η μαγική σου ικανότητα να με κάνεις να αλλάζω τον τόνο της φωνής μου κάθε φορά που σου μιλούσα, αυτή σου η ικανότητα, που στάθηκε η αιτία για να νιώσω όσα ένιωσα για σένα.. και τη λέξη ‘όσα’ ,εάν θέλεις, μπορώ να στην επεξηγήσω σε εκείνον τον υποτιθέμενο καφέ που ποτέ δεν κανονίσαμε να πιούμε..
Και ώρες- ώρες ,που σε φέρνω στο νου μου, αναρωτιέμαι πώς ζεις τώρα και τι κάνεις εκείνη ακριβώς τη στιγμή που εγώ σε εγκλωβίζω στη σκέψη μου.. χαζεύεις στην τηλεόραση, διορθώνεις γραπτά, συζητάς, τρως, κοιμάσαι, βολτάρεις έχοντας δίπλα σου εκείνη με την οποία φοράτε το ίδιο ‘απαγορευμένο’ δαχτυλίδι…; Ξέρω πως είναι ανούσιο, ανόητο, ανώφελο (και πολλά άλλα που ξεκινούν με αυτό το τρομακτικό στερητικό ‘αν-‘) να μπαίνω σε τέτοια ‘μονοπάτια’ αλλά είναι κάτι ώρες που η λογική μου επιτάσσει να μετατρέψω την απουσία σου σε παρουσία ,για να μην αρχίζει να με εγκαταλείπει..
Όχι, δε νομίζω πως είμαι ακόμη ερωτευμένη μαζί σου, αυτό το στάδιο το έχω προσπεράσει από καιρό, με πόνεσε βέβαια το σβήσιμο της φλόγας, γιατί ,ακόμη κι αν δεν έριχνες λάδι για να φουντώνει, εμένα με κρατούσε ζωντανή, αλλά το έχω προσπεράσει. Βέβαια, ακόμη εσύ κοιμάσαι δίπλα μου κάθε βράδυ και εσύ με ξυπνάς τα πρωινά..
Καλέ μου, σου εύχομαι ,με όση καρδιά μου έχει απομείνει, να περπατήσεις με βήμα ελαφρύ σε όλα εκείνα τα αγκαθωτά μονοπάτια ,που καθημερινά όλοι μας συναντάμε, αποκτώντας τόσες γρατζουνιές όσες χρειάζονται για να πεις πως έζησες..
Και κάπου εδώ σε χαιρετώ, μια για πάντα…και σε παρακαλώ μην με επισκεφθείς ποτέ ξανά το βράδυ, εκεί κάπου μεταξύ 5 και 6 το ξημέρωμα..
Αντίο, υπόσχομαι πως ποτέ ξανά δε θα γράψω για σένα ούτε ένα μικρό στιχάκι..
Πρέπει κάποια στιγμή να βρω και εγώ το δρόμο για το αγκαθωτό μονοπάτι…

8 σχόλια:

  1. Αχχχχ....πες μου δεν είναι όμορφο στο τέλος τέλος? εκείνο το αγκάθι που κρυφοματώνει μέσα μας, κάθε φορά που ακούμε "εκείνο" το τραγούδι, κάθε φορά που κάτι μέσα μας ξυπνάει κάτι από εκείνον? Ε, λοιπόν, στο λέω εγώ, είναι όμορφο...Είναι ένα κομμάτι από το αγκαθωτό μονοπάτι...και στο λέω εγώ, που κάποτε νόμισα ότι η ζωή είναι μόνο αγκάθια και ήθελα να τα χτυπήσω και tattoo για να μην το ξεχάσω ποτέ....αλλά υπάρχουν τόσα άλλα απίστευτα και εξαιρετικά πράγματα που μπορούν να κάνουν την καρδιά σου να σκιρτήσει και τα μάτια σου να βλέπουν πεταλούδες πράσινες, κόκκινες και κίτρινες....ένα εξ αυτών είναι η διαπίστωση ότι ζεις και μπορείς και θέλεις και θα το κάνεις...ποιό? το οτιδήποτε....απλά, βάλ'το στο μυαλό σου και φέρνε το πιο κοντά κάθε μέρα...και λίγο λίγο, θα πηγαίνεις και εσύ προς αυτό..και θα έρθει ο καιρός και θα ανταμώσετε....

    Μικρή, είσαι τυχερή....ο καιρός είναι με το μέρος σου...και όλα είναι στο χέρι σου....στις γραμμές τις δικές σου....σημασία έχει να θέλεις εσύ...όχι οι άλλοι....εσύ κάνεις κουμάντο...είσαι ό,τι θέλεις να είσαι...ό,τι επιτρέπεις στον εαυτό σου να είναι...και αν τώρα θέλεις να είσαι στα παρασκήνια, θα έρθει η ώρα να βγεις και στη σκηνή....

    Και μην βάζεις το μυαλό και την καρδιά σου σε ανοιχτή κόντρα...αυτά τα 2 σπάνια ακούνε το ένα το άλλο....το μυαλό υπόσχεται...η καρδιά δεν υπακούει και τούμπαλιν...αλλά έτσι πάει...ειδικά εκεί, γύρω στις 5 με 6 το πρωί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ωω ποιητικη μου 'ακροβατισσα',ποσο δικιο εχεις σε ολα?(ξερω,ξερω, μιλαει η εμπειρια και η γρατζουνια..)
    πρεπει να βρουμε ,ομως, και τα αγκαθια..πώς αλλιως θα ξεχωρισουμε ποια ειναι τα λουλουδια..;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τι γλυκια νοσταλγια ειναι αυτη?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. δεν έχουν "γλύκα" αυτες οι νοσταλγίες
    ούτε μελιστάλαχτα αχχχ...
    είναι μόνο η σίγουρη αίσθηση του δίκιου που τα κάνει πιο εύπεπτα...
    δυστυχως...
    το μόνο καλο είναι η διέξοδος στη δημιουργία

    σ'αυτο υποκλίνομαι

    καλησπέρα

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. δεν εχει γλυκα το κεντρι ,αλλα, αυτη η σταλιτσα μελι που αφηνει μετα το τσιμπημα.. ακομη κι αν το 'φιλι' της ζωης δεν ερθει ποτε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. "Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους αυτή τη νύχτα.
    Να γράψω παραδείγματος χάρη, "η νύχτα είναι αστρόφεγγη και ριγούν γαλάζια τα άστρα από μακριά".
    Ο άνεμος της νύχτας γυρίζει στον ουρανό και τραγουδάει.
    Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους αυτή τη νύχτα.
    Εγώ την αγάπησα και κάμποσες φορές , μ αγάπησε κι εκείνη.
    Τις νύχτες, σαν αυτή , την είχα μες στα μπράτσα μου.
    Τη φίλησα τόσες φορές κάτω από τον απέραντο ουρανό.
    Αυτή μ αγάπησε , και μερικές φορές κι εγώ την αγάπησα.
    Πώς να μην έχεις αγαπήσει τα μεγάλα ασάλευτα μάτια της.
    Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους αυτή τη νύχτα.
    Να σκέφτομαι πως δεν την έχω. Να αισθάνομαι πως την έχω χάσει.
    Να ακούω την απέραντη νύχτα πιο απέραντη χωρίς αυτή.
    Και ο στίχος πέφτει στην ψυχή όπως η δροσιά στη χλόη…
    Τι πειράζει που ο έρωτάς μου δεν μπορεί να φυλαχτεί;
    Η νύχτα είναι αστρόφεγγη και δεν είναι μαζί μου…
    Αυτό είναι όλο.
    Από μακριά κάποιος τραγουδάει, από μακριά…
    Η ψυχή μου λυπάται που την έχει χάσει.
    Σαν για να την πλησιάσει, η ματιά μου την αποζητάει,
    η καρδιά μου την αναζητάει και δεν είναι μαζί μου…
    Την ίδια νύχτα που κάνει να λευκαίνουν τα ίδια δέντρα…
    Εμείς οι άνθρωποι του άλλοτε , δεν είμαστε πια ίδιοι…
    Τώρα πια δεν την θέλω, είναι βέβαιο όμως πόσο την αγάπησα.
    Η φωνή μου ζήταγε τον άνεμο για να αγγίζει το άκουσμά της.
    ʼλλου. Θα είναι ενός άλλου.
    Φως άλλοτε ήταν των φιλιών μου.
    Η φωνή της, το φωτεινό κορμί της.
    Τα απέραντα μάτια της.
    Τώρα πια δεν την θέλω, είναι βέβαιο. Όμως ίσως τη θέλω.
    Είναι τόσο σύντομος ο έρωτας, και τόσο παντοτινή η λησμονιά.
    Γιατί τις νύχτες, σαν αυτήν, την είχα μες στα μπράτσα μου.
    Η ψυχή μου λυπάται που την έχει χάσει.
    Αν κι αυτός είναι ο τελευταίος στίχος που αυτή μου ξύπνησε
    Κι αυτοί είναι οι τελευταίοι στίχοι που εγώ της γραφω."

    ελπίζω στο τέλος ο χρόνος να τα γιατρε΄θει όλα.καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή