Με τα μάτια χαμηλωμένα και την αυτοπεποίθηση ως αγνώστου σημασίας λέξη θα το καταπιώ και αυτό. Άλλη μια ήττα, τώρα που είχα αρχίσει να συνηθίζω στις μικρές νίκες, τώρα που δάγκωσα τα χείλη και είπα «πάμε μπροστά»,έπεσα πάλι σε τοίχο και έσπασα τα μούτρα μου. Θα το καταπιώ και αυτό… Έχω μάθει να φυλάω αψεγάδιαστη την πολύχρωμη μάσκα μου, έτσι, πάλι κανείς δε θα καταλάβει τίποτα. Θα λέω χαμογελαστή τα νέα μου, θα απλώνω με περίσσεια ευγένεια το χέρι σε κάθε καινούριο «φίλο» που θα μου γνωρίζουν, θα στέλνω αστεία μηνύματα, θα ανοίγω κάθε πρωί το παράθυρο για να μπαίνει ο ήλιος, θα ποτίζω τις καινούριες γλάστρες που πήρε η μαμά μου για το μπαλκόνι μας, θα δίνω στον αδερφό μου δασκαλίστικες συμβουλές που οδηγούν σε μια δήθεν ευτυχία, θα σχεδιάζω με απέραντη ανυπομονησία το ταξίδι στη Θεσσαλονίκη, θα βγαίνω κάθε βράδυ και θα χαμογελάω με το πιο αστραφτερό μου χαμόγελο στις φωτογραφικές μηχανές που θα με κοιτούν…Θα το καταπιώ και αυτό… και ας είναι σα γουλιά νερού που ‘κάθισε’ στο λαιμό μου την ώρα που είχα αρχίσει να δροσίζομαι…Θα το καταπιώ κ αυτό… Θα κλείσω τα μάτια σφιχτά ,σαν παιδάκι που φοβάται μη μπει σαμπουάν στα μάτια του, και φωνάζοντας δυνατά «άμπρα-κατάμπρα» θα ξεχάσω τα πάντα πετώντας με τη μαγική μου σκούπα στη Χώρα των θαυμάτων. Δε μου μένει και τίποτε άλλο να κάνω αφού και η υπομονή μου μετατράπηκε σε παγωμάρα και μούδιασμα.Ίσως ,ή μάλλον, σίγουρα, είναι άλλη μια απόδειξη της στιγμιαίας εκείνης επιπολαιότητας και του λάθος αριθμού δίπλα στο λάθος κουτάκι. Ίσως κάποια λάθη πρέπει να μας ‘τσιμπήσουν’ για να ψάξουμε μόνοι να βρούμε το κεντρί…
κ όμως,δεν ξέρω εάν κάποτε θα καταφέρω να το καταπιώ...
Ήταν μικρό κορίτσι και έγινε «ολόκληρη κοπέλα» …τα μαλλιά της από κατάξανθα άρχισαν με τα χρόνια να σκουραίνουν και να περνούν από όλους τους τόνους του καστανού, πήγε από το small στο large και από τις κίτρινες μπαλαρίνες στις μαύρες γόβες, σταμάτησε να κάνει ορθογραφικά λάθη και έγινε ο ‘Μπαμπινιώτης’ της παρέας, διάβαζε ποίηση και λογοτεχνία, έπαιζε τον Ελύτη στα δάχτυλα και γέμιζε τα τετράδιά της με στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, έγραφε τραγούδια και ένιωθε ελεύθερη, ζωγράφιζε τα όνειρα της με αστερόσκονη και ήλπιζε πως ,όταν θα έρθει η ώρα να τη φυσήξει, θα της ανοίξει η μαγική πόρτα για ‘τον κόσμο με τα θαύματα’ ,έπαιζε την έξυπνη που και που, πίστευε στο παραμύθι της Σταχτοπούτας και στον ερχομό του πρίγκιπα, έφτιαχνε σχέδια για ταξίδια στη Θεσσαλονίκη και στα νησιά, έκλεινε τα μάτια και ανέβαινε σε σκάλες που ήταν σίγουρη πως κάποτε θα κατορθώνει να ατενίζει από ψηλά, έχτιζε είδωλα για όλους τους «ήρωες» που την περιτριγύριζαν, έκανε μεγάλα βήματα και ήθελε να τα μεγαλώσει κι άλλο… ήταν μικρό κορίτσι και έγινε «ολόκληρη κοπέλα»… τα μαλλιά της ήταν τόσα πολλά και εκνευριζόταν όταν δε μπορούσε να τα φτιάξει, μίσησε το large και έσπασε τα τακούνια απ ‘τις γόβες της, κουράστηκε να διορθώνει τους πάντες και να επισημαίνει πως είναι ‘Το στυλό’ και όχι Ό στυλός’, διάβαζε ποίηση και λογοτεχνία και έκλαιγε, έπαιζε τον Ελύτη στα δάχτυλα και γέμιζε τα τετράδιά της με στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου κι ας ήξερε ότι «το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο δεν το αντέχουν οι άνθρωποι», έγραφε τραγούδια και έδενε τα χέρια της με ακόμη περισσότερα σχοινιά, δε ζωγράφιζε, δεν είχε όνειρα, δεν ήλπιζε, δεν πίστευε σε ψευτο-ιστορίες που ο ήλιος μπαίνει από τα παράθυρα και γεμίζει τα καλάθια μ ε ροζ κέικ, σταμάτησε να παίζει την έξυπνη γιατί διαπίστωσε ότι ποτέ δεν ήταν, η Σταχτοπούτα ήταν απλώς μια μουτζουρωμένη ρακένδυτη που κλαιγόταν και ο πρίγκιπας έχασε την πυξίδα του, έφτιαχνε σχέδια για ταξίδια στη Θεσσαλονίκη ελπίζοντας πως θα χάσει το εισιτήριο του γυριμού και δεν πήγαινε στα νησιά, έπεσε από όλες τις σκάλες και τσάκισε τα πόδια της, έχασε όλους αυτούς τους ανθρώπους που για της ζωή της ήταν τόσο αναγκαίοι όσο το καθημερινό γλυκό, δεν περπατούσε πια, είχε ξεχάσει να ανοίγει το βήμα της… ήταν μικρό κορίτσι και πόσο μετανιώνει που κάποτε ήθελε να μεγαλώσει…
